در ابتدا لازم است تا به طور مختصر با ماهیت و مفهوم وصیت و همچنین موجبات ارث آشنا شویم.

وصیت

به بیان ساده وصیت به عملی گفته می شود که انسان سفارشات یا تملیکاتی را به برای بعد از مرگ خود انجام دهد.

شخصیت انسان با مرگ پایان می یابد و انسان نمیتواند بعد از مرگ خود کاری را انجام دهد اما قانون گذار نهادی به نام وصیت را قرار داده که انسان بتواند به وسیله آن، تصرفات زمان حیات را به تصرفات بعد ازمرگ متصل کند.

قانون مدنی صرفاً به بیان اقسام وصیت پرداخته است که در ماده 826 اینطور آمده است:

ماده 826: وصیت تملیکی عبارت است از اینکه کسی عین یا منفعتی را از مال خود برای زمان بعد از فوتش به دیگری مجاناً تملیک کند.
وصیت عهدی عبارت است از اینکه شخصی یک یا چند نفر را برای انجام امر یا اموری یا تصرفات دیگری مامور مینماید.

موجبات ارث

می دانیم که موجب ارث دو امر است: نسب و سبب.

که در ماده 862  و 864 نیز اینطور بیان می شود که:

ماده ۸۶۲: اشخاصی که به موجب نسب ارث میبرند سه طبقه‌اند:
۱) پدر و مادر و اولاد و اولاد اولاد.
۲) اجداد و برادر و خواهر و اولاد آنها.
۳) اعمام و عمات و اخوال و خالات و اولاد آنها.

ماده ۸۶۴: از جمله اشخاصی که به موجب سبب ارث میبرند هر یک از زوجین است که در حین فوت دیگری زنده باشد.

وصیت به محرومیت از ارث

حال به سوال اصلی می پردازیم که آیا ممکن است کسی به موجب وصیت، ورثه خود را از ارث محکوم کند؟

در این مورد ماده 837 قانون مدنی این چنین بیان میکند که اگر کسی به موجب وصیت یک یا چند نفر از ورثه خود را از ارث محروم کند وصیت مزبور نافذ نیست.

در رابطه با اینکه قانونگذار در این ماده از لغت نافذ نیست استفاده کرده تفسیرهایی شده است که به نظر مقصود قانونگذار از نافذ نیست، به معنای خاص آن یعنی باطل بودن است.

به این دلیل که ارث از احکام امری است و از احکام تکمیلی نیست. یعنی اختیار تعیین وارث و ارث به تشخیص اشخاص نیست و به حکم قانون گذار و شارع است نه شخص. پس وصیت به محروم کردن وارث از ارث، اصولاً باطل خواهد بود.

در نتیجه با توجه به مطالب فوق، وصیت به محرومیت از ارث باطل است.

بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *